Rafael Nadal, de terugkeer van een fenomeen

Na zijn vroege uitschakeling in de tweede ronde van Wimbledon vorig jaar duurde het meer dan een half jaar vooraleer Rafael Nadal terug op de ATP Tour actief te zien was en dus was het afwachten hoe hij zou terugkeren. Na 4 tornooien, waarbij Nadal enkel de finale van zijn eerste tornooi verloor en de andere 3 tornooien telkens won, kunnen we wel zeggen dat hij volledig terug is. De strijd om de heerschappij in het tennis kan terug in volle hevigheid losbarsten tussen de grote 4, met ook Juan Martin Del Potro als een gevaarlijke vijfde.

In de biografie van Rafael Nadal staat te lezen dat veel van de supporters van Andre Agassi nu zijn overgestapt naar Nadal. Voor mij is dat alvast waar. Hoe Nadal met hart en ziel voor elk punt knokt, in elke wedstrijd die hij speelt, hoe hij steeds die focus kan behouden, ook al staat het hele publiek aan de kant van zijn tegenstander als hij tegen een van de grootste spelers aller tijden speelt, ik vind het fenomenaal. In 2012 mocht ik Nadal live aanschouwen bij een wedstrijd op de Australian Open, en zoals bij elke wedstrijd gaf Nadal ook toen vanaf punt 1 aan zijn tegenstander de boodschap dat die elk punt opnieuw grandioos zou moeten spelen om toch maar een puntje te kunnen winnen tegen Nadal. Direct na die wedstrijd volgde een wedstrijd van Roger Federer. Na al ontelbare wedstrijden van beide op tv gevolgd te hebben, vond ik het toch frappant om te zien dat je live nog veel meer merkt dat Federer veel meer wapens in zijn spel heeft en een veel completere speler is dan Nadal … en toch was ik ervan overtuigd dat Federer een paar rondes later in de halve finale zou verliezen van Nadal, wat ook zo zou gebeuren. Het resultaat in wedstrijden tussen hun twee heeft namelijk niks met het technische gedeelte van tennis te maken. Bij die wedstrijden duurt het altijd maar een paar minuten alvorens Federer beseft dat Nadal alweer niet zal wijken, hem geen enkel puntje cadeau zal geven en het aartsmoeilijk wordt en dan gaat langzamerhand het kopje bij Federer naar beneden en zie je dat hij vooral tegen zichzelf vecht. Dat hart van de kampioen, die over-mijn-lijk-mentaliteit van Nadal, in alle omstandigheden, dat maakt dat ik fan ben van hem.

In Wimbledon 2012 begon ik zijn wedstrijd in de tweede ronde te volgen vanaf midden de vierde set. Groot was mijn verbazing dat hij op dat moment 2 sets tegen 1 achter stond, ook omdat ik zijn tegenstander Lukas Rosol, de nummer 100 van de wereld, nog nooit had zien spelen. Met zijn 26 jaar kon je ook niet zeggen dat Rosol nog een opkomend jong talent was, die wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn. Nipt sleepte Nadal de vierde set nog binnen, waarna je dacht dat hij het in de vijfde set wel zou redden. Alleen draaide het in de realiteit anders uit. Wie die vijfde set gezien heeft, moet net als ik toegeven dat Nadal het zeker niet laten liggen heeft, hij kreeg gewoon geen enkele kans. Rosol speelde tennis zonder enige foutenmarge, maar het lukte allemaal en zo veegde hij Nadal van het terrein met superieur tennis en won hij terecht. Dat dat de laatste wedstrijd zou zijn van Nadal in 2012 had uiteraard niemand verwacht. Er viel hem ook geen mindere beweeglijkheid of wat dan ook aan te zien door een sluimerende blessure. Toch kwam kort na die uitschakeling op Wimbledon het bericht over een knieblessure. Een knieblessure die Nadal uiteindelijk tot februari 2013 aan de kant hield.

Als grote fan van Nadal vond ik het uiteraard jammer dat hij er niet bij was op de US Open en ook nog niet op de Australian Open. Maar in het huidige topsportklimaat waar het taboe rond doping stilaan doorbroken wordt, moeten we ook overwegen dat het misschien niet een hardnekkige knieblessure was die de oorzaak is van zijn lange afwezigheid. Misschien is het een stilzwijgende overeenkomst tussen de ATP of ITF en het kamp van Nadal geweest na een positieve dopingcontrole van Nadal. Bij de ITF zijn er al langer geruchten over positieve dopingcontroles die in de doofpot gestoken zijn in ruil voor een “vrijwillige” schorsing door “blessure” of het stopzetten van een carrière, gevolgd door een comeback enige tijd later. Begin dit jaar hebben enkele grote namen nog eens hun beklag gedaan over het lakse dopingbeleid in het tennis, en mede daardoor wordt nu toch het bloedpaspoort ingevoerd in het tennis om structureel dopinggebruik beter proberen op te sporen. We kunnen zulke veranderingen alleen maar toejuichen. Maar zolang er niets bewezen is, moeten we Nadal en ook andere verdachte spelers het voordeel van de twijfel geven. Mocht blijken dat Nadal doping gebruikt of gebruikt heeft, zal dat uiteraard een grote klap zijn voor het tennis, maar in mijn ogen zijn het niet per se zijn resultaten die van hem een groot kampioen maken, maar wel zijn onnavolgbare inzet en vechtlust, en tegelijkertijd zijn bescheidenheid en nederigheid. Een terugkeer naar de nummer 1 positie zij hem gegund!